Je bent ook jeugdtrainer geweest, wat beweegt je om hoofdtrainer te worden?
Mijn passie ligt al ruim 25 jaar bij het opleiden en het door ontwikkelen van jeugdspelers. Ik train en coach ook nog steeds de O10-1 selectie. Acht jaar geleden hebben we een jeugdplan gelanceerd en is de doorstroming van mij naar de seniorenselectie daar het gevolg van geweest. Na het invoeren van het jeugdplan is het snel gegaan. Ons doel was om jeugdspelers te laten door ontwikkelen en doorstromen naar het 1ste elftal, en met succes. 4 promoties in 5 seizoenen van onze O19-1, van de 1ste klasse naar nu de landelijke 3de divisie. Op de vraag of ik bereid was om met de jeugd te willen werken bij de seniorenselectie heb ik besloten dat voor de club te doen. Het is een jonge, gretige groep, een mooie mix O19 spelers van de laatste 5 jaar, die geleerd hebben volwassen te kunnen spelen, kwaliteit dus. En wat er nog achter zit dus nog gaat komen, betekent dat Always Forward een mooie toekomst voor zich heeft. Ook bij ons heeft de jeugd de toekomst.
Yotti op welke onderdelen binnen het jeugdplan liggen de prioriteiten van de club in het kader van doorstroming?
Tja, dat is wel een mooie vraag. Een belangrijk onderdeel en al te lang een onderwerp van discussie in Nederland is de mentaliteit. Nu het Nederlands Elftal wederom het WK mist, laait die discussie weer op. Het is al 10 jaar een onderwerp waarover gesproken wordt en nog steeds is er geen concrete oplossing aangedragen. Bij het ontwikkelen van ons jeugdplan was het niet anders, er is over gesproken maar het bleef daar niet bij. Het is een combinatie van onderdelen, maar wat leidend of bepalend is, is de mentaliteit. Van belang vind ik ook dat een teamspeler ook écht een teamspeler moet zijn.
Het is daarom ook met alle onderdelen beter te omschrijven in iets veel omvattender, want hoe ontwikkel je de jeugdspelers mentaal? Door dus simpelweg de juiste intensiteiten te creëren, de wil om te winnen mentaal te verbeteren, in alles. Al sinds ik trainer ben, heb ik geroepen dat sv Always Forward een slapende reus is, met ca.1300 leden een groot aandeel daarvan in de jeugdafdeling, een enorme kweekvijver dus, voeg daarbij de accommodatie met 3 kunstgrasvelden en de overige faciliteiten. Dan speelt het 1ste elftal in de 4de klasse veel te laag met het potentieel wat er is. Dus moet je van onderen beginnen. Prestatiegerichter denken en er over discussiëren kan iedereen, maar er ook naar handelen is juist weer iets wat niet iedereen kan. Binnen een organisatie moeten dan ook eerst alle neuzen dezelfde kant op staan om samen alles ook te willen en kunnen bewaken. En dan komt het aan op de groep die in het ontwikkelingsproces daarin bepalend is, de technische staf. Trainers, met de juiste kennis en inzichten die gedisciplineerd en met respect die onderdelen aanleren. De mentale ontwikkeling leer je niet op cursussen, daar wringt ook de schoen in Nederland, dat moet in het talent van de trainer als persoon zitten.
Yotti Stel je even voor
Mijn naam is Yotti Papamelodias, veel mensen in de voetballerij kennen mij als Yotti Zomerdijk. Mijn vader is Grieks Cyprioot. Ik ben opgegroeid in Amsterdam en leerde voetballen op de pleintjes. Ik werd op 7- jarige leeftijd lid van DWS. Dat was in 1972 toen DWS nog maar kort daarvoor de profstatus had. In 1989 ben ik naar Hoorn verhuisd en kwam via vrienden bij een dorpsclub terecht. Als Amsterdammer had ik een uitgesproken mening en dat was ook de reden dat ik voor het eerst als jeugdtrainer begon. Voor een training van de seniorenselectie zag ik de O15 trainen, de jonge trainer deed mee in een partijvorm, wat mij al tegenstaat als trainer zijnde. Maar ik kan me voorstellen dat als je meer als speler denkt dan als trainer, dat die verleiding groot is. Ik zag echter zoveel fout gaan bij de partijvorm waar je als trainer juist je voordeel mee kunt doen door het spel stop te zetten, om aan te geven hoe het anders kon. Nadat ik daar mijn op- en aanmerkingen over had gegeven, werd mij toegeroepen het zélf dan te doen als ik het beter wist. Die kans liet ik op dat moment niet aan mij voor bij gaan, hahaha. Zo begon mijn ontwikkelingsproces als jeugdtrainer, met een 015 selectieteam, die club had maar één 015, zij speelden 3de klasse.
Daarna ging ik als speler naar Westfrisia Dp en trainde daar de O19-1 uitkomend in de 2de klasse. Vervolgens werd ik benaderd door Hollandia in Hoorn. Na een seizoen de 016-1 in de 1ste klasse, had ik de O15-1 en de O17-1, beiden uitkomend in de 2de divisie. Een mooie afsluiter die periode was de promotie naar de 1ste divisie met de O17-1. Dat was na winst in de beslissingswedstrijd tegen profjes van FC Dordrecht. Opmerkelijk, vond ik toen al. Als amateur speelden wij regelmatig oefenwedstrijden in het land tegen de profs en dan is het gewoon opvallend dat je als amateur organisatorisch professioneler oogt en speelt dan je professionele tegenstander. Ik praat nu over 10 á 12 jaar geleden, ik bedoel maar.
Onderweg ontwikkelde ik mij als jeugdtrainer met de ervaringen die ik opdeed tot uit de hand gelopen hobby. De bevestigingen krijg je van anderen natuurlijk, collega’s, ouders en van de spelers zelf. Men dacht dat ik Uefa A had bijvoorbeeld, spelers die je jaren later weer tegenkomt spreken van de periode waarin ze mij streng vonden en ook arrogant, maar wel veel geleerd hebben. Dat zijn de complimenten waarvoor je het doet. De spelers beseffen dat discipline en duidelijke afspraken de basis vormen om met elkaar in een teamsport goed te presteren. Streng maar ook rechtvaardig, eerlijk en transparant, ingrediënten die communiceren ook makkelijker maakt. En als je daarmee resultaten boekt, dus individueel spelers beter laat worden en het collectief sterker dan blijf je geloofwaardig ook. Dat is de kunst voor de trainer, jeugd of senioren, iets wat veel trainers helaas onderweg verliezen.
Nu ben ik inmiddels al 8 jaar actief bij een fantastische vereniging, heb ik na de promotie met de 017-1 naar de hoofdklasse de laatste jaren met de O19-1 mogen werken. In 5 jaar tijd met een aantal lichtingen promotie bewerkstelligd van de 1ste klasse naar de 3de divisie landelijk. Daarnaast heb ik bij de O9 en O10 selecties de kinderen leren spelen in een speelwijze waardoor de doorstroming is verbeterd. De trainers van O11 kunnen makkelijker de volgende stappen maken met de spelers. Een geweldige ontwikkeling binnen het hele proces.
Begin van het seizoen is vaak het conditionele aspect van belang, doe je aan periodiseren met je selectie. En wat versta je daar onder?
In mijn beleving is
voetbaltraining met de juiste intensiteit conditietraining. Met jeugd werkt dat sowieso al anders en met jong volwassenen ook. Ik hanteer geen schema.
Wij leren als trainers jeugdspelers in veel situaties te laten komen waarin zij alles gaan herkennen, zodat ze leren andere keuzes te maken. Bij senioren gaat het vooral om het aanleren van
automatismen te herkennen. Trainers leren onderweg ook door analyses te herkennen hoe te handelen, dat is ook met periodisering. Ik heb een jonge groep volwassenen, die je moet afremmen. Ze zijn
enorm gretig, maar hebben ook een andere basis fysiek en conditioneel dan de oudere spelers. De arbeid rust verhoudingen zijn belangrijk die dus ook goed bewaakt moeten worden. Wij zijn gewoon
eind juli begonnen ondanks de late start van de competitie. Veel selecties zijn 2 of 3 weken later gestart.
Door de hoge intensiteit die ik eis van de spelers zorg ik voor de conditionele prikkel, fysiek maar ook mentaal.
Het gaat dan om de details in pass en trap vormen, positie/partijvormen maar het begint eigenlijk al tijdens de warming up zonder bal. De organisatie, de technische uitvoering bijvoorbeeld. Een pass en trap vorm is niet alleen een warming up voorbereiding van een partijvorm. En dan word warm worden vaak letterlijk genomen, met een tempo waarin de veteranen ook mee kunnen. Het is juist ook een middel om ook de details te verbeteren, en als je het wedstrijdgericht doet maar waarbij de lat iets hoger ligt dan het niveau waar ze op spelen, is het pas echt effectief. De passing moet standaard hard zijn, daarmee train je automatisch de aanname van de ontvangende speler, na de aanname in hoog tempo handelen. Het doorbewegen moet ook snel in een hoog tempo. Dan train je dus de details plus de conditionele prikkel, en met name door actief en dwingend te coachen ben je ook mentaal met ze bezig, meer eisen dan ze laten zien. Scherp zijn op de momenten dat de uitvoering beter kan. Dat kost ook voor de trainer veel energie maar het is wel effectief. Aan de hand van de lichaamstaal, de kwaliteit van de uitvoering en de ervaring weet je de momenten van rust te pakken, ook de momenten waar je als trainer wat uit legt. Onbewust periodiseer ik elke maand, niet na een cyclus van een paar maanden, het hangt ook af van de wedstrijden die je speelt, echt gras of kunstgras, makkelijke of sterke tegenstanders.
Welke speerpunten wil je terug zien in de wedstrijden, wat is bij jou van belang?
Los van de speelwijzes en de afspraken die we maken binnen de teamfuncties en taken is het bewaken van het collectief de basis. Trainer zijn tegenwoordig is zoveel meer dan alleen maar hoedjes neerzetten voor een mooie vorm of wedstrijden coachen, het is meer dan dat. Je moet de energie in alle spelers individueel willen steken. Het collectief staat bij mij boven alles, en dan heb ik het over de begeleiding en de spelersgroep. De staf is een team, de spelersgroep ook maar samen vorm je dus ook een collectief. Door dat duidelijk voor te houden en te bewaken heb je de basis voor goede prestaties en resultaten.
Discipline en respect zijn twee belangrijke factoren die ik in alles terug wil zien. Geen enkel individu staat boven het collectief. Dus als iedereen zijn taken uitvoert in het belang van het team word het collectief er alleen maar sterker van komen de resultaten van zelf. Nu heb ik het voordeel dat ik deze groep spelers al een tijdje ken, dat het maakt het er alleen maar makkelijker door. Door het respect voor elkaar kan je dus ook dwingender zijn als trainer/coach, de acceptatie is dan ook groter. Tegelijkertijd kweek je ook het zelfvertrouwen bij de spelers, alleen maar kritiek leveren is makkelijk, maar werkt averechts. Respect heb je niet zomaar, die krijg je door het te verdienen, dat moet je ook als trainer afdwingen. En natuurlijk zijn er verschillen met de onderbouw.
Bij de jongste jeugd werkt dat ook anders. Echter kan je een spelertje op die leeftijd wel er toe dwingen om te proberen de bal, waarvan hij denkt dat hij uitgaat, alsnog binnen te houden, lukt het niet, dan complimenteren voor het proberen. Het gaat mij ook om de intenties, toon ze maar geef niet op. Daar win je heel veel mee, en dan heb ik het niet over de resultaten van de wedstrijden.
Bemoei je nog met de opleiding?
Ik train de O10 selectie en coach op zaterdag de O10-1. Door de betrokkenheid in de breedte door het samenstellen van het jeugdplan, het werken met de jeugdselecties en nu als hoofdtrainer vind ik het ook belangrijk dat ik ook alles inzichtelijk wil houden. Dus bekijk veel jeugdwedstrijden en spreek ik veel jeugdtrainers wekelijks. Soms geef ik presentaties over mijn manier van werken, de speelwijzes en ook met name over het ontwikkelen van de mentale weerbaarheid. Ik leg mijzelf de verplichting ook op om de TJC en TC te ondersteunen bij het bewaken van ons jeugdplan.
Wat zijn de hoogtepunten als hoofdtrainer?
Die moeten bij de senioren nog komen denk ik, ben immers net gestart, hahaha. Of het moet de goede start van de competitie zijn.
Als hoofdtrainer van jeugdselecties zijn het er best wel veel geweest, uiteindelijk blijft het een hoogtepunt als je alle spelers van je selectie ziet doorstromen naar de volgende leeftijdsfase. De spelers die je positief hebt zien ontwikkelen of misschien wel de spelers waarmee ik heb gewerkt ziet vertrekken naar BVO’s.
Promotie naar de 1ste divisie met de O17-1 van Hollandia en de laatste periode met de O19-1 van sv Always Forward, in 5 seizoenen van de 1ste klasse promoveren naar de 3de divisie. Een garantie voor kwaliteit in het 1ste elftal, dat besef vond ik wel een bijzondere hoogtepunt.
Dieptepunten?
Nee die zijn er niet. Van teleurstellingen leer je alleen maar. Of het moeten langdurige blessures zijn van spelers die dan niet de mogelijkheid hebben om zich door te ontwikkelen.
Andere functie binnen het voetbal?
Ik zou later best wel een andere functie ambiëren in het voetbal. Ik zie wel wat er op mijn pad gaat komen. Op dit moment geniet ik volop als trainer en heb ik weer een mooie uitdaging om naar uit te kijken.
Trainers die mij zijn bij gebleven in het amateurvoetbal heb ik niet. Ik ken ze niet allemaal in de top van het amateurvoetbal, maar daar zullen ongetwijfeld goede trainers tussen lopen. Ik volg het op afstand. Helaas zijn er maar een handjevol goede jeugdtrainers die een selectie kunnen managen, ook verantwoordelijkheid kunnen dragen het 2de selectieteam en mentaal het team sterker kunnen maken. Casimir Westerveld, nu Ajax voorheen AFC Amsterdam, was er één van.
Trainers in het betaalde voetbal zijn types als Van Gaal, Simone, Guardiola om maar wat voorbeelden te noemen die mij zeker inspireren, de passie voor het voetbal en de spelers, de emoties waarmee ze de spelers tot bijzondere prestaties kunnen brengen is geweldig om te zien.
Spelers
Teveel om op te noemen.
Always Forward mening
Ik ben van mening dat het 1ste elftal van Always Forward minimaal 1ste of 2de klasse kán en móet spelen. We hebben nu een selectie van jonge spelers met kwaliteiten. Allemaal jongens uit de jeugdopleiding, jongens van de club. Zij hebben de juiste affiniteit met de vereniging. Hoe mooi is het als je de ontwikkelingen met de jeugdopleiding kan vervolgen met het 1ste en 2de elftal. Dat is dus de intentie de komende jaren, zo snel mogelijk uit de 4de klasse. Ik heb ook gezegd dat we moeten doorpakken naar volgende stappen. Het was even genieten die ontwikkelingen bij de jeugd, maar nu door. Want stilstand is achteruitgang en wij willen nu juist vooruit, omhoog. Always Forward.
