Op de avond van maandag de 21e januari was het dan zover. In het clubhuis van DVC Buiksloot zouden de leden op deze avond gaan beslissen over de toekomst van DVC Buiksloot. De kantine was zich al aardig aan het vullen en er begon dat zo typische kantine-geroezemoes te ontstaan. Ik stond het op mijn gemak te observeren toen ik een hand op mijn schouder voelde. Ik draaide mij om en keek in het gezicht van een vriendelijke, oudere man. De man vroeg mij of ik hem nog kende. Natuurlijk kende ik hem nog. Hij was in de Noord Amsterdamse volkswijk 'Blauwe Zand', waar ik lang geleden opgroeide, een van de helden van het dorp. Als wij op straat voetbalden en de man voorbij kwam, dan stopten wij direct met voetballen. En dan keken wij hem na. Een magere, atletische man met lange, golvende, blonde haren. Hij speelde in de eredivisie. Hij was de linksbuiten van het Haarlem van de legendarische trainer Barry Hughes. En hij was een echte linksbuiten met een prachtige passeeractie, een prima voorzet en een heel goed schot. De man zei dat hij had gehoord dat De Volewijckers weer terug zouden komen. Ik legde hem uit dat daar vanavond definitief over besloten zou worden. De man begon te vertellen. Over zijn eerste en laatste voetbaljaar bij IJboys. En over zijn hele vroege overstap naar het destijds o zo grote De Volewijckers. Over hoe zijn talent al heel snel herkend werd. Maar ook over het overlijden van zijn vader toen hij nog maar een kleine jongen was.
Lees verder op de site van de Volewijckers